Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Άρθρο που μας αφορά (και πιάνει κλίμα...): "Προγράμματα Απεξάρτησης σε Κατάθλιψη"

.
Η ΑΥΓΗ

.
«Προγράμματα Απεξάρτησης σε κατάθλιψη»

.
.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/06/2012

.

Της Ελένης Ανδριοπούλου*

.

Η κραυγή αγωνίας που πρόσφατα εξέπεμψαν σε συνέντευξη τύπου τα προεδρεία των συλλόγων εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ, των Κέντρων Πρόληψης, του ΟΚΑΝΑ και του «18 Άνω» δεν θα έπρεπε να αφήσει κανέναν πολίτη αυτής της χώρας αδιάφορο. Βέβαια, δεν περιμένει κανείς από τη νεοσχηματισθείσα (και παρεμπιπτόντως ανδροκρατούμενη...) κυβέρνηση να δώσει την πρέπουσα βαρύτητα και να σκύψει πάνω από τα προβλήματα τόσο των εργαζομένων σε αυτούς τους τομείς, πόσο μάλλον των τοξικοεξαρτημένων.

.

Οι προμαγειρεμένες συνταγές των Μνημονίων ήταν εξάλλου αυτές που έφεραν του τομείς της Πρόληψης και της Απεξάρτησης στη σημερινή κατάσταση, ένα βήμα δηλαδή πριν από τον επιθανάτιο ρόγχο. Τι μπορεί άραγε να περιμένουμε από την κυβέρνηση Σαμαρά, όταν το μόνο που υπόσχεται είναι περαιτέρω καταργήσεις, συγχωνεύσεις και ιδιωτικοποιήσεις σε ό,τι απέμεινε όρθιο σε αυτή τη χώρα; Μάλλον τίποτα, πέρα από τον προαναγγελθέντα θάνατο -πρώτα των πιο αδύναμων και ύστερα και των υπολοίπων- που υπόσχονται τα αυστηρά τηρούμενα Μνημόνια.

.

Εδώ όμως έρχεται η δική μας ευθύνη, η δική μας αίσθηση δικαίου αν θέλετε, και η δική μας αντίληψη για το τι μπορεί να αποτελεί τον πραγματικό «πλούτο» μια χώρας. Για άλλους φυσικά ο πλούτος μετριέται σε χρήμα, σε χρυσό και καταθέσεις μεταξύ μεγαλοτραπεζιτών, μεγαλοεπιχειρηματιών και μεγαλοεφοπλιστών. Για μας όμως, ο πλούτος μετριέται σε κοινωνικές παροχές, σε αλληλεγγύη και στο καθημερινό σώσιμο ανθρώπινων ζωών.

.

Όλο το προηγούμενο διάστημα δώσαμε μάχες για να προσπαθούμε να αναδεικνύουμε ότι ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής μας. Ως ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, βρεθήκαμε στις Κοινότητες Απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ, στα Κέντρα Πρόληψης, στον ΟΚΑΝΑ, στις φυλακές... Όπου υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν, περισσότερο από ποτέ, άνθρωποι που έχουν ανάγκη από βοήθεια, κατανόηση και αλληλεγγύη, προκειμένου να μπορέσουν να ξαναγίνουν ενεργά και παραγωγικά μέλη αυτού του τόπου.

.

Σήμερα, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχουμε την υποχρέωση όχι απλά να συνεχίσουμε να είμαστε εκεί και να καταγράφουμε τα προβλήματα κάνοντας τις απαραίτητες θλιβερές διαπιστώσεις, αλλά να απαιτούμε δυναμικά και καθημερινά από τη νέα κυβέρνηση να στηρίξει ουσιαστικά και έμπρακτα τους πιο αδύναμους, χρηματοδοτώντας γενναία τα προγράμματα Απεξάρτησης. Απαιτώντας να κατοχυρωθούν θεσμικά τα Κέντρα Πρόληψης και να αποδεσμευτούν από τον ΟΚΑΝΑ γιατί η άμεση εξάρτησή τους και η ιδεολογική ταύτιση (τη στιγμή που, όταν μιλάμε για τον ΟΚΑΝΑ, εννοούμε τη μείωση της βλάβης - συντήρηση του χρήστη) προκαλεί σύγχυση και δυσκολεύει το τεραστίας σημασίας έργο τους. Ένα έργο που θα πρέπει να στηριχθεί και να εμπλουτιστεί -αν τελικά μας ενδιαφέρει πραγματικά μια κοινωνία χωρίς εξαρτήσεις.

.

Και αυτά δεν γίνονται ούτε με περικοπές, ούτε με ιδιωτικοποιήσεις. Γίνονται μόνο μέσα από ένα κράτος που μπορεί να παρέχει πραγματική και ουσιαστική περίθαλψη, στήριξη και δυνατότητα επανένταξης στους ανθρώπους του, που για κάποιο λόγο έχασαν τον δρόμο τους.

.

Τέλος, προσωπική μου άποψη είναι ότι ένα εθνικό σχέδιο δράσης για τα ναρκωτικά θα πρέπει να περιλαμβάνει με σαφήνεια τον διαχωρισμό των προγραμμάτων αυτών. Δεν μπορεί ένας νέος άνθρωπος, 2 και 3 χρόνια περιστασιακός χρήστης, να οδηγείται σε ένα πρόγραμμα μείωσης της βλάβης και συντήρησης. Ναι φυσικά στον πλουραλισμό στη θεραπεία, αλλά να έχουμε ξεκάθαρο ότι, όταν μιλάμε για «θεραπεία», μιλάμε για τα στεγνά προγράμματα.

.

Αντίθετα ένας χρήστης πολλών χρόνων που επανειλημμένα έχει προσπαθήσει και έχει αποτύχει σε στεγνά προγράμματα, θα πρέπει να μπορεί να εντάσσεται εύκολα στο πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ, προκειμένου τουλάχιστον να μπορεί να εξασφαλίσει την αξιοπρεπή συντήρησή του. Επίσης, ως Ριζοσπαστική Αριστερά, θα πρέπει να απαιτήσουμε πλήρη διαφάνεια στη συγκρότηση των Διοικήσεων των Οργανισμών, η οποία συγκρότηση θα πρέπει να γίνεται απαραίτητα με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων.

.

Βέβαια, η σκληρή και ταπεινωτική για όλους μας αλήθεια είναι πως στην καταρρέουσα κοινωνία μας της ανεργίας, της εξαθλίωσης και της κατάθλιψης είναι τρομερά δύσκολο να μπορέσει να επανενταχθεί ένας εξαρτημένος άνθρωπος. Το πιθανότερο είναι ότι υπό τις παρούσες και εξελισσόμενες συνθήκες όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας θα οδηγούνται στην άμεση ή έμμεση αυτοκτονία. Κι εδώ είναι που θα πρέπει να σταθούμε πάνω ίσως και από τον ίδιο μας τον εαυτό και να δούμε υπεύθυνα, ανθρώπινα και ρεαλιστικά τον συνολικό τρόπο που θα προτείνουμε για να αντιμετωπισθούν οι αιτίες που προκαλούν τις εξαρτήσεις.

Ευελπιστώντας ότι κάποια μέρα, σύντομα, θα καταφέρουμε να οδηγήσουμε τους πολίτες αυτής της χώρας σε έναν κόσμο εργασιακής και κοινωνικής ασφάλειας, εκεί όπου οι εξαρτήσεις θα αποτελούν μονάχα αντικείμενο προβληματισμού και συζητήσεων μεταξύ πανεπιστημιακών και άλλων διανοουμένων, ενώ για τους χρήστες που έζησαν για πολύ καιρό στο σκοτάδι απλά θα αποτελούν παρελθόν.

.

*Η Ε. Ανδριοπούλου είναι υπεύθυνη του Τμήματος Δικαιωμάτων της Ν.Ε. του ΣΥΝ Λάρισας.

Σύνδεσμος

Αναδημοσίευση από το:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=698015
.

Δεν υπάρχουν σχόλια: