Πέμπτη 23 Μάη 2013
|
Αγώνας για τη ζωή χιλιάδων παιδιών
Για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι στα κέντρα και τις δομές που ασχολούνται με την πρόληψη και την απεξάρτηση από τις εξαρτησιογόνες ουσίες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη λειτουργία τους. Οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης είναι απλήρωτοι, η ίδια η ύπαρξη των Κέντρων είναι αμφίβολη για το επόμενο έτος, το θεσμικό καθεστώς της ύπαρξής τους παραμένει εδώ και χρόνια στον αέρα. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες παιδιά τελειώνουν το σχολείο χωρίς να έχουν ακούσει, στα 12 χρόνια της σχολικής τους ζωής, ούτε μια κουβέντα για τα ναρκωτικά, την επικινδυνότητα και τα αποτελέσματά τους. Οι γονείς είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό απροετοίμαστοι απέναντι στο πρόβλημα, τη στιγμή που αυτό διογκώνεται και αγγίζει όλο και μικρότερες ηλικίες. Αντί, λοιπόν, για μια πολιτική που θα ενισχύει την πρόληψη σε όλα τα επίπεδα, έχουμε συρρίκνωση και στραγγαλισμό των δομών που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.
Τα ίδια συμβαίνουν και στον τομέα της απεξάρτησης. Στο ΚΕΘΕΑ οι προσλήψεις έχουν παγώσει από το 2006, από τότε μέχρι τώρα δεκάδες εργαζόμενοι έχουν αποχωρήσει, αλλά τα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών για τα στεγνά προγράμματα απεξάρτησης του Κέντρου έχουν πολλαπλασιαστεί μέσα σε αυτό το διάστημα. Ομως, το ΚΕΘΕΑ με τους υπάρχοντες πόρους δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά τα αιτήματα. Αυτό σημαίνει ότι κλείνουν οι πόρτες προς τη ζωή για πολλούς νέους ανθρώπους, ειδικά στην επαρχία, που θα μπορούσαν να έχουν την απαιτούμενη υποστήριξη. Αντίστοιχα, η χρηματοδότηση του ΟΚΑΝΑ είναι 18 εκατομμύρια ευρώ, όταν μόνο η μισθοδοσία στον Οργανισμό είναι 17 εκατομμύρια ευρώ. Οι ελλείψεις στις μονάδες του Οργανισμού είναι τέτοιες που εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για τους χρήστες που είναι ενταγμένοι στα προγράμματά του (όταν, π.χ., δεν μπορούν να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις κ.τ.λ). Στην αβεβαιότητα είναι και το πρόγραμμα του «18 ΑΝΩ», που είναι ενταγμένο στις δομές του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, το οποίο έχει ανακοινωθεί ότι θα κλείσει, αλλά δεν έχει δοθεί καμιά απάντηση τι θα γίνει με το πρόγραμμα απεξάρτησης.
Όλα αυτά δεν είναι καινούρια προβλήματα. Είναι γνωστά κι έχουν καταγγελθεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια. Η επίσημη κυβερνητική απάντηση για την πολιτική αντιμετώπισης των εξαρτήσεων ποια είναι; Ένα νομοσχέδιο πέρσι που πρότεινε τη νομιμοποίηση της χρήσης(!) κι όταν αυτό τελικά, κάτω από τη γενική κατακραυγή, αποσύρθηκε, ήρθε στη θέση του ένα νομοσχέδιο που έγινε και νόμος τελικά, που πριμοδοτεί ευρέως την υποκατάσταση, δηλαδή τη λογική να αποδεχτούμε το πρόβλημα και να μάθουμε να ζούμε με αυτό... και, επιπλέον, ανοίγει την πόρτα για να μπουν ιδιώτες και ΜΚΟ στον τόσο ευαίσθητο αυτό χώρο. Ε, αυτή η πολιτική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς παρά εγκληματική.
Οι εργαζόμενοι στις δομές αντιμετώπισης των ναρκωτικών κάνουν προσπάθειες και βήματα για να συντονίσουν από κοινού τη δράση τους, να γνωστοποιήσουν τα προβλήματα και να αντισταθούν, να βάλουν φραγμό στο στραγγαλισμό των δομών. Αυτό από μόνο του δε φτάνει. Πρέπει μαζί τους, παράλληλα, η διεκδίκηση ενός ενιαίου δικτύου πρόληψης - απεξάρτησης - κοινωνικής επανένταξης να γίνει υπόθεση του ίδιου του λαϊκού κινήματος. Είναι ένας αγώνας που αφορά στη ζωή και το μέλλον χιλιάδων παιδιών.
Αναδημοσίευση από το:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου