Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Καταδικάζουμε την επίθεση σε συνάδελφο και τον αντιπρόεδρο της Βουλής Γ. Δραγασάκη

Ημερομηνία: 30/07/2013 14:06

                                       Δελτίο Τύπου

Το Σωματείο Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων, καταδικάζει την συμπεριφορά της Ελένης Ζαρούλια, βουλευτή της Χρυσής Αυγής  και της φραστικής επίθεσης που εξαπέλυσε εναντίον του αντιπροέδρου της βουλής, Γιάννη Δραγασάκη και της κόρης του, εργαζόμενης στον ΟΚΑΝΑ.
Ως εργαζόμενοι στο χώρο της ψυχικής υγείας, αλλά και ως πολίτες καταδικάζουμε απερίφραστα τη διαπόμπευση ατόμων και ομάδων και καταγγέλλουμε  ιδέες που υπονομεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τείνουν να δημιουργούν "αποδιοπομπαίους τράγους".  
Δυστυχώς, πριν από μερικές μέρες και μάλιστα αυτή τη φορά την ημέρα της επετείου της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, γίναμε και πάλι μάρτυρες της  ρατσιστικής αντιμετώπισης συνανθρώπων μας από επίσημους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής.
Ως Σωματείο στεκόμαστε απέναντι σε πράξεις που καλλιεργούν το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, καταργούν ατομικές ελευθερίες και προσβάλλουν κάθε έννοια Δημοκρατίας και επιρρίπτουμε ευθύνες όχι στους "διαφορετικούς άλλους", αλλά σε συγκεκριμένες λογικές, πρακτικές, αντιλήψεις και πολιτικές!

                                                         Το Δ.Σ. του Σωματείου

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ανακοίνωση Συλλόγου Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ: Για την φραστική επίθεση, εναντίον εργαζόμενης του ΟΚΑΝΑ, από βουλευτή της Χρυσής Αυγής


Αθήνα 25 Ιουλίου 2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Καταδικάζουμε απερίφραστα την υβριστική επίθεση της φασίστριας Ελένης Ζαρούλια, βουλευτή του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, ενάντια στον αντιπρόεδρο της Βουλής κ. Δραγασάκη και την κόρη του, συνάδελφο μας εργαζόμενη στον ΟΚΑΝΑ. 


Η επίθεση με φράσεις πεζοδρομίου ενάντια στην συνάδελφό μας, για μας αποτελεί επίθεση για το σύνολο των εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ, και δικαιώνει την προ μηνών αντίδρασή μας σε σχετική επερώτηση για τον ΟΚΑΝΑ που είχε καταθέσει άλλος βουλευτής της Χρυσής Αυγής. 


Το μίσος και η απανθρωπιά στα λεγόμενα της Ζαρούλια, «τραβούν την κουρτίνα» και αποκαλύπτουν το μαύρο των ιδεών των υπανθρώπων που συγκροτούν νεοναζιστικές ομάδες όπως η Χρυσή Αυγή. 



Η παρακαταθήκη αίματος του λαού μας ενάντια στο φασισμό και οι δημοκρατικοί αγώνες του για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών, μας επιβάλλει ως καθήκον την υποχρέωση μας για σθεναρή και ανυποχώρητη αγωνιστική στάση ενάντια στον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία και την ξενοφοβία, απ’ όπου και αν εκφράζονται. 


Δηλώνουμε για άλλη μια φορά: 


Ως εργαζόμενοι στον ΟΚΑΝΑ, παρά τα προβλήματά μας, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να έχουμε καμιά σχέση με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, που αποτελούν την σιδερένια γροθιά του συστήματος της οικονομικής ολιγαρχίας. 


Ως πολίτες είμαστε αποφασισμένοι να συντρίψουμε τους κήρυκες του μίσους και της μισαλλοδοξίας.


ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΟΚΑΝΑ


Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Σάββατο, 27 Ιούλη: "Ο Πλούτος" του Αριστοφάνη από την Θεατρική Ομάδα Κοινωνικής Επανένταξης του 18 ΑΝΩ





Αναδημοσίευση άρθρου του συναδέλφου Δ. Γιαννάτου, Μέλους Δ.Σ. Συλλόγου Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ: "Αναζητώντας Παράδειγμα: Από την κοινωνία της Εξάρτησης, στην κοινωνία των Ανθρώπων"

.

“Αναζητώντας Παράδειγμα: Από την κοινωνία της Εξάρτησης, στην κοινωνία των Ανθρώπων” 


.

Δημήτρης Γιαννάτος


.
Το παρακάτω άρθρο αποτελεί εισήγηση στην εκδήλωση -με τον ομώνυμο τίτλο-  των Σωματείων Εργαζομένων στην Πρόληψη και Απεξάρτηση (ΚΕΘΕΑ, 18 ΑΝΩ, Κέντρα Πρόληψης, ΟΚΑΝΑ) Μάρτιος 2013 – Πολυχώρος @ΡΟΥΦ.

Ο τόπος και η μνήμη
Επιστρέφοντας, με το ΜΕΤΡΟ,  έπειτα από μια ξέπνοη απεργία-πορεία, είδα τούτη την εικόνα: απέναντί μου, ένα κορίτσι 18-19 χρονών, με συντηρητική εμφάνιση και ήρεμη έκφραση διάβαζε ένα βιβλίο (κάποιο σύγγραμμα από την Σχολή της, υπέθεσα). Σε πλαϊνό κάθισμα, ένας τριαντάρης, ασχολιόταν με ένα τεράστιο κινητό, παίζοντας ένα παιγνίδι, για να περάσει η ώρα, αρκετά αγχωμένος με τον χρόνο και ανήσυχος ν’αντέξει την… διάρκεια του ταξιδιού. Κοιτάζοντας καλύτερα στο βιβλίο, είδα ότι αναφερόταν στο«Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων»! Βιβλίο συνδεδεμένο με τόπο, ανθρώπους και αφηγήσειςΠήρα κουράγιο, αναθάρρησα. Μακριά από τις φανφάρες των «επαναστατών» της προηγούμενης ώρας, το κορίτσι αυτό μου έμοιαζε πιο πολύ παρών, στην ανατροπή, επειδή βίωνε κάτι ριζωμένο και ατόφιο. Ο τριαντάρης δίπλα, συνέχιζε την ατομική του σχέση με το χρόνο...

Ένιωσα, να αποτυπώνεται μπροστά μου, όλο το συμβολικό επίπεδο της κρίσης και της καταστροφικής διεξόδου που θέλει να δώσει ο νεοαποικισμός του 21ου αιώνα και το κεφάλαιο. Χωρίς τόπο, μας θέλει αντιμέτωπους με τον ατομικιστικό χρόνο. Συνεχώς περιπλανώμενους, χωρίς σχέση με το παρελθόν, δίχως δεσμούς και μνήμη, χωρίς… συλλογικές συμβάσεις, χωρίς αλληλεγγύη τελικά. Προετοιμάζοντας, ακόμα περισσότερο το ιδεολογικό έδαφος για τη φυγή, την ερήμωση της χώρας από τους ανθρώπους της.
Από το 1987, ο «νομαδικός τόπος» για τον οποίον μιλούσε ο Βέλτσος, -προνομιακός συνομιλητής του Σημίτη- έθετε τα θεμέλια της μετα-νεωτερικής ιδεολογικής ηγεμονίας των σοσιαλκαπιταλιστικών ελίτ. «…είναι φανερό πως ο τόπος ή καλύτερα οι τόποι, τους οποίους η μη-κοινωνιολογία διευθετεί, είναι τόποι νομαδικοί που οριοθετούνται από το δικαίωμα κίνησης των διαφορών και των αποκλίσεων, παρά από το δικαίωμα εγκατάστασης και καταυλισμού». (Η μη-κοινωνιολογία – Αναλυτική του μετα-μοντερνισμού – Γ. Βέλτσος-Εκδόσεις Νεφέλη-1988).  Επίσης σημείωνε: «Η εμφάνιση αυτή του «αυθεντικού» μεταμοντέρνου ανθρώπου που αναγγέλλει η μη-κοινωνιολογία δε θα είναι διατεταγμένη από συστηματικές χωροταξίες κι ούτε διάστικτη από σημαντικές χρονολογίες».  Ο μετα-μοντέρνος χρόνος, συνδέεται με την κυριαρχία του μηδενός, το τέλος της ιστορίας και της μνήμης, την ανάδυση του άνθρωπου-ιδιώτη και την συνολική αποδομητική προσέγγιση των κοινωνικών φαινομένων.   Ο Γ. Βέλτσος ( στο ίδιο βιβλίο) αποφαίνεται με ενδεικτικό τρόπο: «τι άλλο εκτός από το μηδέν θα επιχειρεί την καταγγελία, την απάλειψη και την επαναξιολόγηση» και πιο κάτω «Ο φορέας του μηδενός, ο νέος μετα-μοντέρνος σύγχρονος άνθρωπος, εξόριστος από τον δημόσιο χώρο και κοινωνός ενός χώρου ιδιωτικού δεν θα είναι μόνο το αντικείμενο αλλά και το υποκείμενο της μη-κοινωνιολογίας…».
Όμως και ο Στέλιος Ράμφος, διαπρύσιος απολογητής του μνημονίου, αναφέρεται άμεσα  -όπως ενδελεχώς αναλύει και αναδεικνύει ο Γιώργος Καραμπελιάς στο πρόσφατο βιβλίο του- στην πρωτοκαθεδρία του «δυτικού χρόνου» έναντι του εδάφους και του τόπου σε κάθε οντολογική του διάσταση. «Προκειμένου να μην στενεύουν τα όποια όρια, χάρι τους ουρανοξύστες η Νέα Υόρκη υψώνει και διατάσσει το σώμα της εν σχέσει με το χρόνο. Έτσι αντί η θέληση να πατά στη γη, πατά πάνω στη θέληση και η ύλη γίνεται αυλή… το άνοιγμα του χώρου από το χρόνο είναι κλήση αδιάκοπη προς τη δημιουργία» και «Η χρονική ροή θα αναγνωριστεί μόνον όταν το μηχανικό ρολόι θα αποσπάσει το άτομο από το όλον της κοινότητας». (πηγή: «Η αποστασία των διανοουμένων» – Γ. Καραμπελιάς-Εναλλακτικές εκδόσεις -2012)
Ο χρόνος, των καπιταλιστικών μητροπόλεων, των καντράν των χρηματιστηρίων, του οικονομισμού και των τραπεζών, των μετόχων και των μετοχών ενάντια στον τόπο, την κοινότητα
Το κρίσιμο ιδεολογικό και σημειολογικό στίγμα της κρίσης,  είναι εμφατικά παρόν. Και μάλιστα μ΄έναν παγιδευτικό και αντιφατικό τρόπο: η μεν κυρίαρχη ελληνική αστική τάξη, εξαρτημένη, υπόδουλη και παρασιτική από γεννησιμιού της,  επεδίωκε την ένταξή της στον παγκόσμιο σύστημα ηγεμονίας, χωρίς έδαφος, αλλά με χρηματιστηριακούς τίτλους, διαμετακομιστικό εμπόριο  και οικονομικές συμφωνίες. Όμως και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου (ιδιαίτερα μετά το 1990), ταύτισε την αλλαγή και το καινούριο, με μια αντιπατριωτική εμμονή, ενάντια στην παράδοση γενικά, αναφερόμενη, συχνά με οργή, σε οποιαδήποτε αναφορά στην ελληνική γη.  Έτσι, μαζί με την «παράδοση» πετάει και χαρίζει τον αντιστασιακό χαρακτήρα του ελληνισμού – όπως το έλεγε ο Ν. Σβορώνος. Συχνά, ένας αφηρημένος και «παραληρηματικός» διεθνισμός, μεταλλάσσει το πρόταγμά της σ΄έναν αποεδαφικοποιημένο και «ασώματο» κοσμοπολιτισμό, χωρίς παρελθόν και μνήμη, εφόσον μνήμη σημαίνει παράδοση, παρελθόν και πιθανόν… «σύνορα».  Ίσως, γιατί – όπως κάνει ο εξαρτημένος για το παρελθόν και τον εαυτό του – αναλογικά, η «αριστερή» αυτή οπτική, δεν αντέχει συναισθηματικά, να αναγνωρίσει τα αισθήματα αγάπης της για τον τόπο, ψάχνοντάς τα, στην κυριολεξία απ’ έξω και αλλού. Μένει λοιπόν και αυτό το πολιτικό υποκείμενο, σε μια ιδιότυπη, μετα-νεωτερική εξάρτηση, από κάθε «εισαγόμενη» θεωρία, αποφεύγοντας την σύνθεση.
Το υποκείμενο της κοσμοθεωρίας αυτής, μοιάζει να βιώνει αυτό που έλεγε, ο παλαι ποτέ αμφισβητίας, Σαββόπουλος:
«Κανένα πλάσμα του Θεού δε ζει σε τέτοιο βάθος(ιστορικό, τραγικό που βαραίνει την ύπαρξη)  όπου σ’ αγάπησα πολύ κι απόμεινα μονάχος…». Δ. Σαββόπουλος
για να συμπληρώσει αργότερα, προτείνοντας την σύνθεση:
«Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές
μες στις υπόγειες στοές
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε
τις βασικές σου τις αρχές…»
η ιστορία, η παράδοση, η προσφυγιά, ο αγώνας, η  επιβίωση, οι αξίες, κ.α)

Αυτό που ήδη, είχε τονίσει τραγικά ο Σεφέρης:

«Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να
τ’ ακουμπήσω»  Γ. Σεφέρης


Τώρα, μέσα στην καταστροφή, είναι ευκαιρία να ακουμπήσουμε κάπου την ιστορία μας, γεννώντας το καινούριο.  Είναι αναγκαίο, ένα σωτήριο κοίταγμα προς τον εαυτό μας, τόσο ως άτομα όσο και ως τόπος. Η εκ νέου ανακάλυψη μιας πολυδιάστατης συλλογικότητας -βασικό όπλο ενάντια στους κυρίαρχους- προϋποθέτει ένα βύθισμα και μια αναζήτηση σε ότι τραυματίσαμε και μας τραυμάτισε, ώστε να ανακτήσουμε πρώτασυναισθηματικά και συμβολικά και έπειτα και πολιτικά τον τόπο μας, που ξεπουλιέται σε τιμή ευκαιρίας στην παράλογη λογική των αγορών.
Είναι σημαντικό ν’αγαπήσεις τον εαυτό σου για ν’αλλάξεις, λέμε στην απεξάρτηση. Είναι, αντίστοιχα, σημαντικό να αγαπήσεις τον τόπο σου για να τον «σώσεις» και να τον αλλάξεις. Είναι σημαντικό να αγαπήσεις τον… ανθρωπισμό σου, για να δώσεις και στο ταξικό σου πρόσημο μια ηγεμονική διάσταση για το σύνολο της κοινωνίας.
Βιώνοντας την κρίση ως οντολογικό πρόβλημα, μας φέρνει κοντά στην εναγώνια υπαρξιακή αναζήτηση του εξαρτημένου από ουσίες, που αναζητά τη απελευθέρωσή του, στην θεραπεία, στην προσωπική αυτονομία.
Για τον λαό μας, το αντίστοιχο είναι η αυτονομία σε ατομικό, κοινωνικό-ταξικό, εθνικό, περιφερειακό επίπεδο, καθώς το ειδικό καθεστώς εξάρτησης, δεν αφήνει περιθώριο εφησυχασμού. Κάθε είδους απεξάρτηση, προϋποθέτει ένα βαθύ, αγωνιστικό ΌΧΙ, και παράλληλα ένα «βύθισμα» στον εαυτό, στο παρελθόν, στο συλλογικό γεννεόγραμμα του τόπου. Όπως η θεραπεία απεξάρτησης που σέβεται και επιστρέφει στο παρελθόν του ανθρώπου, όχι για να το καθαγιάσει ή να το εξαφανίσει, αλλά για να συμφιλιωθεί μ’αυτό παίρνοντας δύναμη, για την απεξάρτηση και την προοπτική.
Η περιπέτεια της θεραπείας -όπως και αυτή του μνημονίου- προϋποθέτει αυτοκριτική και όραμα, συμμαχίες, αλληλεγγύη και αληθινές σχέσεις εμπιστοσύνης και ανθρωπιάς. Μια νέα σχέση με το «έξω», χωρίς να προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στις φαντασιώσεις μου, διατηρώντας όμως πάντα την ελπίδα και το πρόταγμα για έναν καλύτερο κόσμο.

Η κοινότητα
Όπως στην θεραπευτική απεξάρτηση έτσι και στην κρίση, ο άνθρωπος έχει ανάγκη, τώρα όσο ποτέ την κοινότητα. Τον δημιουργικό κοινοτισμό, την ουσιαστική αυτοδιοίκηση και τις αλληλέγγυες σχέσεις ευθύνης, συνεργασίας και άμεσης δημοκρατίας. Η παρέα, η συντροφιά, η ομάδα, η γειτονιά, επανεντάσσει τον εξαρτημένο, και κατ΄αναλογία, μπορεί να αποτελέσει αντίσταση και δημιουργία ενάντια στην επίθεση των αγορών και των νέων ηγεμόνων.
Μιλώντας για κοινότητα και παράδοση, δεν αναφέρομαι σε στείρες νεκρές παραδόσεις, αλλά στο νεορομαντικό ριζοσπαστικό υλικό που κρύβει η όποια παράδοση (εθνική, κοινωνική, ταξική ) ως «μαστοριά» και συσσωρευμένη εμπειρία γεμάτη από χρήσιμα, σοφά εργαλεία για αξιοποίηση. Η κοινότητα, είναι η ρίζα, ποιο κοντά στην εξισωτική και δίκαια κοινωνία, από οποιοδήποτε άλλο παράδειγμα. Είναι η ντόπια ρίζα, που στήριξε τόσο το ελληνισμό αιώνες τώρα, όσο και τα οποιαδήποτε σοσιαλιστικά ή απελευθερωτικά κινήματα στη χώρα ή παγκόσμια. «Οι κοινοτικοί θεσμοί θ’ αποτελούσαν περίφημη αφετηρία για το προχώρημα προς τον κομμουνισμό, ακριβώς όπως και το ρώσικο μιρ που κι αυτό το βλέπουμε τώρα να καταστρέφεται μπροστά στα μάτια μας..» (Ένγκελς).
Η ενίσχυση και ο εκσυγχρονισμός των θεσμών αυτών, αποτελεί την αμεσοδημοκρατική πολιτική διεκδίκηση των ανθρώπων, να καθιερώσουν θεσμικά τη φωνή τους και τονέλεγχο του πολιτικού συστήματος. Είναι το παράδειγμα, ενάντια στο ολιγαρχικόκράτος, που μέσω των κυβερνητικών συντεχνιών, κατακτά κάθε μορφή του δημοσίου και των κοινών.  Γιατί τα κοινά, είναι ο τόπος,  που η διεκδίκησή του είναι το σημαντικό σε σχέση με τον μεταμοντέρνο χρόνο.
Όμως, δείτε τι συμβαίνει! Δεξιά και Αριστερά συναγωνίζονται ν’ αλλάξουν τον χρόνο, να τον τρέξουν, να αυξήσουν τον ρυθμό. Μιλούν για τάση (τάση = χρόνος, κίνηση)  του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος: μείναμε πίσω, να τρέξουμε, εξέλιξη, πρόοδος, καθυστέρηση, να προλάβουμε το τρένο της Ευρώπης, κ.α. Αποφεύγουν να μιλήσουν, πολύ περισσότερο να παρέμβουν στην δομή, στο έδαφος, στον τόπο (δομή = τόπος). Γιατί αυτό χρειάζεται βαθιές πολιτειακές αλλαγές (στην ουσία, χρειάζεται να καλλιεργήσουν το «έδαφος»), που αν τις τολμήσουν θα πρέπει να αναιρέσουν την ίδια την ύπαρξή τους ως κατεστημένοι πολιτικοί οργανισμοί. Θα πρέπει ν’ αλλάξουν δηλαδή!
Η πολύμορφη επανασύνδεση με τον τόπο, είναι επιτακτική όσο ποτέ. Είναι μια προοπτική ριζοσπαστική, απαραίτητη για να εκσυγχρονίσουμε την εμπειρία μας και την αντίστασή μας. Για να μπορέσουμε να ανασυγκροτήσουμε παραγωγικά τον τόπο μας. Όπως το έλεγε ο Μάρξ και όχι οι κακόηχοι ερμηνευτές του, στην «Κριτική της φιλοσοφίας του Δικαίου του Χέγγελ»:  «Ριζοσπάστης είναι όποιος πιάνει τα πράγματα από την ρίζα τους. Και ρίζα του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος» . Ο άνθρωπος δεν είναι ένα όν χωρίς έδαφος. Έχει ουσία, λογική, μνήμη και συναίσθημα, που συνδέονται με τόπους, μυρωδιές, ήχους, γεύσεις, εικόνες.
Ενάντια στην ανηθικότητα του κεφαλαίου και των νέων ιμπεριαλιστών, το ρίζωμα με τον τόπο, η τοπικοποίηση της ζωής και της παραγωγής είναι το παράδειγμα που οι σύγχρονοι τύραννοι, φοβούνται όσο τίποτε άλλο. Δεν είναι τυχαίο, πως στον Όμηρο, η λέξη ήθος, σημαίνει τόπος, και σταδιακά αποκτά και την έννοια των εθίμων και της παράδοσης, της ιδιοσυγκρασίας, του τρόπου σκέψης, κλπ. Ενάντια στο ξεπούλημα το τόπου, η σύνδεση με το έδαφος και τον τόπο, είναι επανάσταση και ανατροπή, είναι συνολική αλλαγή του μοντέλου ζωής μας. Αποτελεί σύνθεση του ντόπιου με τοπαγκόσμιο. Συνδέεται με την ουσιαστική, ριζοσπαστική φύση της οικολογίας, που σημαίνει άλλωστε: Λόγος περί του οίκου.
Δεν είναι τυχαία η λαϊκή αντίσταση στην Κερατέα, στη Χαλκιδική, στην Θράκη. Ούτε ότι το σύστημα βλέπει εκεί τη μεγαλύτερη απειλή του και τρομάζει περισσότερο, συγκριτικά με τις ποιος ξέρει πόσες εθιμοτυπικές «κομματικές λιτανείες» στο δρόμους της Αθήνας.

Οι άνθρωποι
Οποιοδήποτε ριζοσπαστικό, εξισωτικό, αγωνιστικό παράδειγμα προβάλλεται ως λύση, χρειάζεται να επαναπροσεγγίσει τις καθημερινές αρετές των αξιοπρεπών λαϊκών, συνηθισμένων –κατά τον Όργουελ– ανθρώπων. Το πνεύμα της αμοιβαιότητας και του ήθους των λαϊκών εργατικών τάξεων και των αγώνων τους, στο διάβα των περασμένων αιώνων. Αυτού του ήθους,  που άφηνε τη συμπεριφορά ενός ανθρωποφαγικού πραγματισμού και της αναξιοπρέπειας στον «πολιτισμό» των κυριαρχικών τάξεων. Αυτών των τάξεων, δηλαδή, που είχαν πάρα πολλά να χάσουν, ώστε να επιδιώκουν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν τους διαχωρισμούς, την ανισότητα και τις προνομιακές διακρίσεις τους.

Η ανανέωση της αναφοράς στη λαϊκή κουλτούρα και στην αλληλεγγύη ενός κοινοτισμού, που διαπερνά την καθημερινότητα σε πολλές πτυχές της, μπορεί να είναι το γνώρισμα ενός ριζοσπαστικού κινήματος με «αριστερές» καταβολές.

Ο αγώνας, ο ανθρωπισμός, η αλληλεγγύη, η αυτοθυσία και η αυταπάρνηση αποτελούσαν γνωρίσματα -με όλες τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες της ανθρώπινης φύσης- του κυνηγημένου αριστερού ή τέλος πάντων κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου του χωριού, της γειτονιάς και της πόλης. Ήταν ιστορίες αποχωρισμών, εξορίας, απογοήτευσης, ονείρου, του οράματος και της χίμαιρας. Eίχαν στενά πολιτικές -κομματικές ενίοτε- αναφορές, που είχαν όμως πληθυντικές αναφορές και στον  υπόλοιπο λαό,  ο οποίος περνούσε τον δικό του υπαρξιακό αγώνα για την αναζήτηση της επιβίωσης και της προοπτικής.

Κλείνοντας, θα θελα να πω  μια ιστορία, που ακουγόταν, όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα, ο Δήμαρχος της  Μαριναλέντα  (το σοσιαλιστικό αυτοδιαχειριζόμενο χωριό στην Ισπανία). Αληθινή ή εύστροφο ανέκδοτο, δεν έχει σημασία.  Μια, ηλικιωμένη Ισπανίδα, λοιπόν, έλεγε με ενθουσιασμό στον άνδρα  της για ένα χωριό που οι κάτοικοι ζούσαν με μικρό μισθό, αλλά δεν τους έλειπε τίποτα. Δεν υπήρχε ανεργία και είχαν περίθαλψη, εκπαίδευση, ψυχαγωγία, πάρκα, γυμναστήρια  κ.α. Ο άνδρας, με έκπληξη  και οργή, απαντάει:  «Μα, αυτοί είναι κομμουνιστές!». Η γιαγιά, τα’ χασε και  φώναξε με αντιφατικά συναισθήματα: «Τι; έτσι είναι οι κομμουνιστές;».
Όταν αυτό που οραματίζεσαι και έχεις ως παράδειγμα είναι κοντά στον λαό και στον άνθρωπο δίνοντάς του νόημα, αυθόρμητα και βιωμένα καθημερινά, τότε δεν  χρειάζεται να το κραυγάζεις με ετικέτες! Είναι αυτό που είναι και είναι ανατρεπτικό!

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΑΡΔΗΝ, τεύχος 92 – Απρίλιος 2013

Κοινοβουλευτική Αναφορά Βουλευτή Α΄ Θεσσαλονίκης, Χρ. Γιαταγάννα, για την ανάγκη ανανέωσης της Προγραμματικής Σύμβασης για την Λειτουργία των Κέντρων Πρόληψης










Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Καταργούνται 118 νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία

24/7

ΑΠΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ

Καταργούνται 118 νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία

Την τελική απόφαση για την κατάργηση και συγχώνευση νηπιαγωγείων και δημοτικών σχολείων υπέγραψε σήμερα ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος. Βάσει της απόφασης καταργούνται 87 νηπιαγωγεία και 31 δημοτικά, ενώ συγχωνεύονται αντίστοιχα 12 νηπιαγωγεία και 17 δημοτικά.

Πρόκειται για το τρίτο κύμα καταργήσεων και συγχωνεύσεων. Το 2011 είχαν καταργηθεί και συγχωνευθεί 800 σχολεία σε όλη την επικράτεια και τον επόμενο χρόνο 120.
Το ύψος της εξοικονόμησης πόρων θα φτάσει στα 76.000 ευρώ για το 2013 (δεδομένου ότι οι αλλαγές υλοποιούνται στο μέσο του οικονομικού έτους) ενώ από το 2014 η εξοικονόμηση θα ανέλθει στις 228.000 ευρώ.
Παράλληλα, το υπουργείο προχωρά στην ίδρυση τριών δημοτικών και δύο νηπιαγωγείων, ενώ υποβιβάζονται σε θέσεις πέντε νηπιαγωγεία και 34 δημοτικά σχολεία και προάγονται δύο δημοτικά, τα οποία θα ενισχυθούν με οργανικές θέσεις όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή των σχολικών εγκαταστάσεων.
Τα υπό ίδρυση σχολεία θα στελεχωθούν με εκπαιδευτικούς όταν λειτουργήσουν οι σχολικές μονάδες.
Τα τρία δημοτικά σχολεία ιδρύονται στην Κηφισιά, στην Ηγουμενίτσα και στο Νεοχωρόπουλο Ιωαννίνων.
Από ένα νηπιαγωγείο θα αποκτήσουν η Λεπτοκαρυά Θεσπρωτίας και ο Αλιμος Αττικής.
Τα δημοτικά σχολεία που καταργούνται είναι επτά στην περιφέρεια της Ανατολικής Αττικής, από τρία στο νομό Ροδόπης και στο νομό Ευρυτανίας, από δύο στην Δ' Αθήνας και στους νομούς Ημαθίας και Λακωνίας, και από ένα στην Α' Αθήνας, στη Β' Θεσσαλονίκης και στους νομούς Ξάνθης, Αιτωλοακαρνανίας, Ηλείας, Καρδίτσας, Πέλλας, Σερρών, Δωδεκανήσου, Εύβοιας, Φθιώτιδας και Φωκίδας.

Αναδημοσίευση από το ΕΘΝΟΣ

Άρθρο του Μέλους του Δ.Σ. του Σωματείου, Γ. Λεχουρίτη, για την κριτική του Γιάλομ στο καθεστώς οικονομικής διεύθυνσης στην ψυχική υγεία



Η  ψυχική υγεία (και πρόληψη) υπό το καθεστώς της οικονομικής διεύθυνσης. 
Η κριτική του Ι. Γιάλομ από μια ανθρωποκεντρική υπαρξιακή θέση.

ΛΕΧΟΥΡΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ*

Ο Γιάλομ, στον πρόλογο του βιβλίου του «Θεωρία και Πράξη της Ομαδικής Ψυχοθεραπείας» (εκδόσεις Άγρα 2006), αναφέρει τα εξής:

«Σκοπός μας στη νέα αυτή έκδοση ήταν να ενσωματώσουμε τις πρόσφατες αλλαγές που έχουν συμβεί στον κλάδο μας [εννοεί τον τομέα της ομαδικής ψυχοθεραπείας και συμβουλευτικής] και να ξεφορτωθούμε τυχόν ξεπερασμένες μεθόδους και ιδέες. Αντιμετωπίσαμε όμως ένα ΔΙΛΗΜΜΑ.

Αν κάποιες από τις αλλαγές αυτές δεν αντιπροσωπεύουν πρόοδο αλλά αντίθετα οπισθοδρόμηση;

Μήπως κάποιες σκοπιμότητες της αγοράς που απαιτούν ταχύτερες, φθηνότερες, αποδοτικότερες μεθόδους αντιστρατεύονται το συμφέρον του θεραπευόμενου;

Και μήπως η “αποδοτικότητα” δεν είναι παρά ένας ευφημισμός για να ξεφορτωθούμε τους θεραπευόμενους από τα λογιστικά μας βιβλία;

Και επίσης αν αυτοί οι ποικίλοι παράγοντες της αγοράς εξαναγκάζουν τους αγοραστές να προσφέρουν λιγότερα από όσα είναι ικανοί να προσφέρουν στους θεραπευόμενούς τους;» (σελ.13)

Έτσι ο Γιάλομ στον Πρόλογό του  μιλά για  το διπλό καθήκον του εκπαιδευτικού έργου του ομαδικού υπαρξιακού θεραπευτή:

·        Να παρουσιάσει τις τρέχουσες μεθόδους ομαδικής ψυχοθεραπείας προετοιμάζοντας τους  μαθητευόμενους θεραπευτές για τη σύγχρονη αγορά εργασίας

·        Να διαφυλάξει τη συσσωρευμένη σοφία, τις μεθόδους και τις τεχνικές του κλάδου της ομαδικής συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας (δηλ. το ιστορικό και πολιτισμικό κεκτημένο του εν λόγω πεδίου)

Το ερώτημα είναι από ποιους να διαφυλάξει το κεκτημένο αυτό;

Ο  ίδιος ο Γιάλομ απαντά: «Από τους διαχειριστές της περίθαλψης υπό καθεστώς οικονομικής διεύθυνσης (managed care)» (σελ.16)

Και περιγράφει τον κίνδυνο για το σύνολο της ψυχικής υγείας: «Ο ερχομός της περίθαλψης υπό οικονομική διαχείριση αναζητώντας αποδοτικότητα, βραχύτητα και απόδοση κάνει το λάθος να ορίζει κάποιες συγκεκριμένες προσεγγίσεις (που είναι εστιασμένες στο σύμπτωμα, γνωσιακή-συμπεριφορική) ως περισσότερο επιθυμητές, επειδή η μέθοδός τους περιλαμβάνει μια σειρά από (τεχνικά) βήματα που συμβαδίζουν με άλλες αποδοτικές, ιατρικές προσεγγίσεις:  τον ορισμό σαφών περιορισμένων στόχων, τη μέτρηση της επίτευξης του στόχου σε συχνά χρονικά διαστήματα, ένα πολύ εξειδικευμένο σχέδιο θεραπείας και μια αναπαράξιμη, ενιαία, αυστηρά δομημένη θεραπεία που ακολουθεί ένα εγχειρίδιο με ένα ακριβές πρωτόκολλο για κάθε συνεδρία»…(σελ.19)

Ο Γιάλομ εστιάζει την προσοχή του στο εξής: «Προσοχή όμως μην κάνετε το λάθος να θεωρήσετε την επίφαση αποδοτικότητας, πραγματική αποτελεσματικότητα» (σελ.19)

Αναφέρει επίσης ότι «δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Αγορά ελέγχει το πού δίνεται το ερευνητικό βάρος μιας και τα οικονομικά της περίθαλψης υπό οικονομική διαχείριση υπαγορεύουν μια μαζική στροφή στη βραχεία θεραπεία με προσανατολισμό το σύμπτωμα και την ίδια ακριβώς ώρα ναυαγούν οι χρηματοδοτήσεις για την έρευνα της θεραπείας μακρύτερης διάρκειας παρά την έντονη συμφωνία των κλινικών για τη σπουδαιότητα μιας τέτοιας έρευνας».

Ο Γιάλομ επίσης θεωρεί ότι  «η ανθρώπινη συνάντηση που βρίσκεται στο επίκεντρο της θεραπείας θα είναι πάντοτε μια βαθιά υποκειμενική εμπειρία που δεν μπορεί να ποσοτικοποιηθεί». (σελ 18)


Βιβλιογραφική Αναφορά:
Irvin Yalom: Θεωρία και Πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας. Εκδόσεις Άγρα . Αθήνα 2006


* Ψυχολόγος, Μέλος Δ.Σ. Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Ανακοίνωση του Συλλόγου Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ για την επιστολή του Η. Μαμαλάκη στον Υπουργό Υγείας



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΕΘΕΑ 



Ως εργαζόμενοι στον χώρο της απεξάρτησης δεν μπορούμε να κρύψουμε την ενόχληση μας από την ατυχή συζήτηση που προκάλεσε η επιστολή του Ηλία Μαμαλάκη προς του Υπουργό Υγείας και τις απαντήσεις που ακολούθησαν.

Είναι γνωστό πως στον χώρο της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων τόσο η επιστημονική κοινότητα όσο και οι λειτουργοί  δυσκολεύονται να καταλήξουν τόσο στην ερμηνεία των αιτίων όσο (και πιο σημαντικό) στην «πανάκεια» για την  αντιμετώπιση της εξάρτησης. Και είναι φυσικό, μπροστά σε ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο που σύμπτωμα του είναι η χρήση της ουσίας αυτός ο διάλογος να διαρκεί.
Το ερώτημα όμως δεν είναι στεγνά επιστημονικό, οι συνέπειες του φαινομένου της εξάρτησης σε ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο απαιτούν απαντήσεις. Και στις συνθήκες αυτές δεν μπορεί κανείς παρά να επιλέξει την παρέμβαση σε πολλαπλά επίπεδα, με βασικό πάντα κριτήριο τον σεβασμό στον άνθρωπο, τις ανάγκες του και το αίτημα του. Τα θεραπευτικά συστήματα που έχουν αναπτυχθεί στην Ελλάδα διαφοροποιούνται, καθώς απευθύνονται σε ομάδες με διαφορετικά αιτήματα και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Και η αίσθηση ότι η βασική επιλογή της κάθε θεραπευτικής πρότασης είναι ορθή είναι κάτι γόνιμο, που ενδυναμώνει τους λειτουργούς και τους δίνει κίνητρα για να δουλέψουν σωστά. Αυτό όμως δεν μπορεί να παροξύνεται παίρνοντας την μορφή ενός ιδιότυπου «οργανωσιακού πατριωτισμού»  που αυτοδικαιώνεται με το να μειώνει τις άλλες όψεις μιας πολύπλοκης πραγματικότητας. Πεποίθηση μας ήταν και είναι πως δεν υπάρχουν  καλές και κακές προτάσεις στην αντιμετώπιση της εξάρτησης, υπάρχουν κατάλληλες και ακατάλληλες προτάσεις, κι αυτό εξαρτάται τόσο από το αίτημα θεραπείας, όσο και από τον τελικό στόχο της θεραπευτικής παρέμβασης, που για να δανειστούμε τον ορισμό του Π.Ο.Υ., δεν μπορεί να είναι άλλος από την «κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία “ασθένειας” ή “αναπηρία”.
Στα πλαίσια αυτά, ως εργαζόμενοι, αναγνωρίζουμε και τιμούμε την προσπάθεια των συναδέλφων μας που εργάζονται στα προγράμματα χορήγησης υποκαταστάτων, έχοντας μαζί τους κοινό το γεγονός ότι προασπίζουμε την δημόσια υγεία, ως δικαίωμα πρόσβασης σε δημόσιες, δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες υγείας για όλους, όσο και τον στόχο της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων. Γνωρίζουμε επίσης πως για τις δυσλειτουργίες των προγραμμάτων υποκατάστασης, τις χαμηλές τους προδιαγραφές και την απουσία ψυχοκοινωνικών υποστηρικτικών διαδικασιών δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι αλλά αυτοί που αποφάσισαν τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ να έχουν αυτή την μορφή. Αυτό κάνει ακόμα πιο αξιέπαινη την προσπάθεια όσων αγωνίζονται, στο  δυσμενές αυτό περιβάλλον, εξαρτημένων και επαγγελματιών.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε προτάσεις αντιμετώπισης της εξάρτησης, οργανισμούς και εργαζόμενους που φαίνεται να πυροδοτείται είναι άκαιρη όσο και επικίνδυνη.
Άκαιρη γιατί τα επιστημονικά θέματα έχουν άλλα καταλληλότερα πεδία συζήτησης και αντιπαράθεσης από αυτά της επιστολογραφίας. Επικίνδυνη γιατί στις συνθήκες της ολομέτωπης επίθεσης στην Υγεία όπως και στο σύνολο των Δημόσιων Αγαθών, ο αλληλοσπαραγμός δεν ωφελεί παρά αυτούς που αντλούν επιλεκτικά επιχειρήματα από κάθε πλευρά για να απαξιώσουν και να καταλύσουν εν τέλει την  ίδια την αντιμετώπιση των εξαρτήσεων ως υποχρέωση της πολιτείας και δικαίωμα των εξαρτημένων.
ΤΟ ΔΣ
      Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                                       Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Θανάσης Τζιούμπας                                                                           Παναγιώτης Χαλδαίος 



***

Η επιστολή του Η. Μαμαλάκη προς τον Υπουργό Υγείας:



Πολιτική Απόφαση του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ: Προγραμματικοί Στόχοι για Υγεία και Πρόνοια

iefimerida


Αυτό είναι το κείμενο της πολιτικής απόφασης του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ

22.07.2013 



«ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

[.....]

»ΟΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΣΤΟΧΟΙ

[.....]

»13. Οι προγραμματικές μας επεξεργασίες συμβάλλουν στη διαμόρφωση των σημερινών μετώπων αγώνα και ταυτόχρονα επηρεάζονται από τα νέα στοιχεία που οι αγώνες αυτοί αναδεικνύουν. Σε αυτή την κατεύθυνση:

»13. 1. Ακυρώνουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους. Εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα οικονομικής, κοινωνικής ανόρθωσης, παραγωγικής και οικολογικής ανασυγκρότησης, το οποίο θα επουλώνει τα πλήγματα που έχουν δεχθεί οι εργαζόμενοι και θα αποκαθιστά σταδιακά τους όρους ασφαλούς εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης, με τους ανάλογους μισθούς και συντάξεις, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας. Πρώτο βήμα αποτελεί η αποκατάσταση στα προ του μνημονίου επίπεδα των εργασιακών σχέσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του κατώτερου μισθού, της κατώτερης σύνταξης, του επιδόματος ανεργίας και των οικογενειακών επιδομάτων. Δεν θα αναγνωρίσουμε τις συνταγματικές και παράνομες ενέργειες της κυβέρνησης που οδήγησαν το τελευταίο διάστημα σε διαθεσιμότητα χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων και σε κατάργηση σημαντικών υπηρεσιών του δημόσιου τομέα. Στη δική μας προσέγγιση του δημόσιου ως μοχλού ανασυγκρότησης της χώρας όλοι οι εργαζόμενοι που απολύθηκαν έχουν ρόλο και θα επαναπροσληφθούν.

»13. 2. Αποτρέπουμε τη μετατροπή της χώρας μας σε αποικία χρέους. Επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο. Όπως συμπυκνώνει το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, όχι η υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι, υποθηκεύοντας τη χώρα. Δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι ότι, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει.

[.....]

»13. 13. Αποκαθιστούμε και ενισχύουμε το κοινωνικό κράτος και τον εκδημοκρατισμό των λειτουργιών του: προστασία της εργασίας, των ανέργων, της περίθαλψης, της πρόνοιας, της παιδείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Το ασφαλιστικό σύστημα, που αντιμετωπίζει πρόβλημα ύπαρξης, χρειάζεται τεράστια ανασυγκρότηση με άξονες την ενίσχυση της εργασίας, τον έλεγχο της εισφοροδιαφυγής και τη διεύρυνση της ασφαλιστικής βάσης και με αρχές την καθολικότητα, την αλληλεγγύη, τον δημόσιο κοινωνικό χαρακτήρα υπό την εγγύηση του κράτους και την τριμερή χρηματοδότηση.

»13. 14. Διασφαλίζουμε πλήρως τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων και των δομών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (κέντρα υγείας, μονάδες υγείας του ΕΟΠΥΥ, δομές ψυχικής υγείας, κέντρα πρόληψης και απεξάρτησης), διατηρούμε και αναπτύσσουμε ένα δημόσιο σύστημα υγείας και δομών πρόνοιας υψηλής ποιότητας, προσιτό σε όλους, στο κέντρο και στην περιφέρεια. Εγγυόμαστε την ικανοποιητική λειτουργία και αναδιοργάνωση της δημόσιας περίθαλψης και τη δωρεάν καθολική πρόσβαση όλων των κατοίκων της χώρας - ντόπιων και αλλοδαπών - στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανεξάρτητα από την εργασιακή ή ασφαλιστική τους κατάσταση. Επείγουσα πολιτική προτεραιότητα αποτελεί για τον ΣΥΡΙΖΑ η πλήρης υγειονομική κάλυψη του ανασφάλιστου πληθυσμού και η μηδενική συμμετοχή στα φάρμακα για τους χρονίως πάσχοντες και κάθε ασθενή που βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας.»



Αναδημοσίευση από το: iefimerida

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Αναστολή Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών Κοινωνικής Κλινικής Ψυχολογίας των Εξαρτήσεων: Ανοικτή επιστολή προς την Πρόεδρο και τα μέλη Δ.Ε.Π. του τμήματος Ψυχολογίας Α.Π.Θ.


Ανοικτή επιστολή προς την Πρόεδρο και τα μέλη Δ.Ε.Π. του τμήματος Ψυχολογίας Α.Π.Θ



Θεσσαλονίκη, 18 Ιουλίου 2013

Αγαπητή κυρία Πρόεδρε του τμήματος Ψυχολογίας Α.Π.Θ και αγαπητά μέλη του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού,

Ως απόφοιτοι και τελειόφοιτοι του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών Κοινωνικής Κλινικής Ψυχολογίας των Εξαρτήσεων (και των Ψυχοκοινωνικών Προβλημάτων, όπως ονομάστηκε από το 2002 και εξής) του Α.Π.Θ εκπλαγήκαμε δυσάρεστα με την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του τμήματος (Συνεδρίαση της 23ης/05/2013) να θέσει σε αναστολή το παραπάνω μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Η έκπληξή μας έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν διαπιστώσαμε ότι ο Επιστημονικός Υπεύθυνος του Μ.Π.Σ κ. Φ. Ζαφειρίδης, τ. Αναπλ. Καθηγητής Ψυχολογίας των Εξαρτήσεων, απαντώντας σε σχετικό γραπτό ερώτημα του Τομέα Κοινωνικής και Κλινικής Ψυχολογίας είχε αποδεχτεί την συνέχιση της δραστηριοποίησής του στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα αμισθί. Επιπρόσθετα, όσοι προσπάθησαν να μάθουν το αιτιολογικό (προπτυχιακοί φοιτητές, Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψηφίων Διδακτόρων του τμήματος, με την παράσταση διαμαρτυρίας στη Γενική Συνέλευση του τμήματος της 27ης/06/2013) έλαβαν ασαφείς ή αμήχανες στην καλύτερη περίπτωση απαντήσεις.

Προτού σας εκθέσουμε τους λόγους για τους οποίους κατά τη γνώμη μας το ΜΠΣ πρέπει να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία του ως έχει, με βάση τη συγκεκριμένη σχολή σκέψης που υπηρετεί με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια, θα θέλαμε εν συντομία να σας αναφέρουμε τα πλεονεκτήματά του, όπως εμείς τα βιώσαμε, τόσο στο πλαίσιο των σπουδών, όσο και στη συνέχεια, στο πλαίσιο της εργασίας μας σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους. Κατ' αρχάς, θεωρούμε σημαντικό να αναφέρουμε ότι σε αυτό το μεταπτυχιακό είχαμε την τύχη να διδαχθούμε από πολλούς αξιόλογους καθηγητές, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται δύο άνθρωποι που επηρέασαν αποφασιστικά με τις πρωτοποριακές τους παρεμβάσεις τόσο τις ζωές πολλών ανθρώπων, όσο και τις επιστημονικές και κοινωνικές αντιλήψεις για τα ψυχοκοινωνικά προβλήματα στη χώρα: ο ιδρυτής του μεταπτυχιακού και επιστημονικός υπεύθυνός του, Φοίβος Ζαφειρίδης, που ουσιαστικά έφερε τη θεραπεία της εξάρτησης στην Ελλάδα με την ίδρυση της Θεραπευτικής Κοινότητας «Ιθάκη» και μετέπειτα του ΚΕΘΕΑ, καθώς και ο Κώστας Μπαϊρακτάρης, που υλοποίησε ως επιστημονικός υπεύθυνος της Μονάδας Επανένταξης του Ψ.Ν.Θ. τις πρώτες δράσεις αποϊδρυματοποίησης ανθρώπων με μακρόχρονη παραμονή σε ψυχιατρείο - δράσεις που αποτέλεσαν τη βάση για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση στη χώρα. Η ύπαρξη των συγκεκριμένων διδασκόντων προσέδιδε και εξακολουθεί να προσδίδει στο συγκεκριμένο Μ.Π.Σ μια πολύ σημαντική προστιθέμενη αξία.
Συνοψίζοντας τα βασικά πλεονεκτήματα αυτού του μεταπτυχιακού θα αναφέραμε εν συντομία τα εξής:
- Την ολιστική και διεπιστημονική προσέγγιση του, την έμφαση στις κοινωνικοπολιτικές και πολιτισμικές αιτίες εμφάνισης και διόγκωσης των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων και τη σύνδεση των παραδοχών αυτών με το όραμα για λειτουργούς υγείας στο πεδίο, που θέτουν στο επίκεντρο των παρεμβάσεων τους τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Οι παραπάνω βασικοί άξονες της φιλοσοφίας του συγκεκριμένου μεταπτυχιακού συγκροτούν ένα μοναδικό πλαίσιο εκπαίδευσης για λειτουργούς υγείας στο πεδίο των εξαρτήσεων αλλά και, γενικότερα, των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων, όπως η μετανάστευση/παλιννόστηση, η ψυχική και σωματική υγεία, η αναπηρία, κ.ά.
- Τη διεπιστημονική συγκρότηση του, καθώς στο μεταπτυχιακό αυτό συμμετείχαν και συμμετέχουν απόφοιτοι τμημάτων κοινωνικών, ανθρωπιστικών, παιδαγωγικών επιστημών και επιστημών υγείας, γεγονός που συμβάλλει στον πλουραλισμό των θεωρήσεων και των παραγόμενων απόψεων, ενώ ταυτόχρονα υπηρετεί τις πλέον σύγχρονες επιστημονικές αντιλήψεις που επισημαίνουν την ανάγκη διεπιστημονικής προσέγγισης προβλημάτων, όπως η εξάρτηση. 
-  Την εισαγωγή καινοτόμων εκπαιδευτικών αντιλήψεων, όπως η αυτοδιαχείριση και η συλλογική δράση των εκπαιδευόμενων μεταπτυχιακών φοιτητών, οι οποίες συνέβαλαν αποφασιστικά στην εκπαίδευση και στη χειραφέτησή μας ως ενεργών υποκειμένων στο πεδίο και στην αποφυγή της άκριτης και παθητικής αποδοχής των άκαμπτων κυρίαρχων επιστημονικών αντιλήψεων.
- Τέλος, την άμεση σύνδεση των ιδιαίτερα κριτικών αντιλήψεων του πεδίου της Ψυχολογίας και άλλων κοινωνικών επιστημών, που αποτελούν τη θεωρητική βάση του συγκεκριμένου μεταπτυχιακού με την πράξη. Η εμπειρία της εμπλοκής μας στο Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας (για όσους από μας μπήκαμε στο μεταπτυχιακό μετά το 2001, οπότε και το πρόγραμμα ξεκίνησε τη λειτουργία του) ήταν πρωτόγνωρη. Είχαμε την ευκαιρία να εμπλακούμε για δύο χρόνια (όσο διαρκεί η προβλεπόμενη πρακτική των 2500 ωρών) σε καινοτόμες ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις, που επιχειρούν να θέσουν σε εφαρμογή τις προαναφερθείσες κριτικές αντιλήψεις του πεδίου και να μην μείνουμε σε μια -έστω και κριτική- θεωρητική ενασχόληση με αυτό. Για αυτό το λόγο, κρίνουμε ότι πρέπει να υπερασπιστούμε το μοναδικό ίσως παράδειγμα άμεσης σύνδεσης της εκπαίδευσης με την πράξη στο πλαίσιο του ελληνικού δημοσίου πανεπιστημίου. Το παράδειγμα αυτό, παράγει πολλαπλό κοινωνικό όφελος: εξυπηρέτηση διογκούμενων κοινωνικών αναγκών και ουσιαστική εκπαίδευση επιστημόνων που στη συνέχεια στελεχώνουν ανάλογες υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας.

Η αναστολή του μεταπτυχιακού, ή η ενδεχόμενη τροποποίησή του προς ένα θεωρητικό μεταπτυχιακό «κριτικού» προσανατολισμού που δεν θα έχει αναφορά στην πράξη και στις κοινωνικές ανάγκες, θα σημάνει μια ολίσθηση σε in vitro «κριτικές» προσεγγίσεις που δομούν και αποδομούν σε περιβάλλον εργαστηρίων και αμφιθεάτρων την επιστημονική γνώση, μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κοινωνικής απραξίας, όπως εύστοχα γράφει ο Αναπλ. Καθηγητής του τμήματος Κώστας Μπαϊρακτάρης. Ένα τέτοιο μεταπτυχιακό δεν θα έχει σχέση με την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα που πιέζει για ολοένα και μεγαλύτερη σύνδεση της παραγόμενης γνώσης και των πανεπιστημίων γενικότερα με την αντιμετώπιση των διογκουμένων ψυχοκοινωνικών προβλημάτων. Ένα τέτοιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δεν θα έχει σχέση με το πλαίσιο εκπαίδευσης στο οποίο οφείλουμε την επάρκεια και την αξιοπρέπεια με την οποία στεκόμαστε καθημερινά στους χώρους δουλειάς μας, δουλεύοντας πολυδιάστατα και ολιστικά και καλύπτοντας με αυτό τον τρόπο πολλά από τα κενά των δομών που εργαζόμαστε.

Με βάση όλα τα παραπάνω και δεδομένου ότι:
α) η φοίτηση στο Μ.Π.Σ είναι δωρεάν και δεν εξαρτάται από καμία πηγή χρηματοδότησης
β) ο Επιστημονικός Υπεύθυνος μετά από αίτημα της Διευθύντριας του τομέα Κοινωνικής και Κλινικής Ψυχολογίας του τμήματος (30/04/2013) είχε απαντήσει θετικά στην πρόταση να αναλάβει τα μεταπτυχιακά μαθήματα των Εξαρτήσεων και την πρακτική άσκηση των μεταπτυχιακών σπουδαστών στις δομές των Προγραμμάτων Προαγωγής Αυτοβοήθειας·    
γ) το Μ.Π.Σ είναι το μοναδικό στην Ελλάδα με το αντίστοιχο αντικείμενο[1], έχοντας περισσότερους από 140 αποφοίτους στα 16 χρόνια λειτουργίας του σε όλες τις ειδικότητες της Υγείας & Πρόνοιας, οι οποίοι στελεχώνουν πλήθος σχετικών υπηρεσιών·
δ) το Μ.Π.Σ είναι σταθερά το πρώτο σε ζήτηση μεταξύ των τεσσάρων κατευθύνσεων που προσφέρει το τμήμα Ψυχολογίας·
ε) το Μ.Π.Σ είναι συνδεδεμένο με το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας, καινοτόμο πρόγραμμα υποστήριξης ανθρώπων με προβλήματα εξάρτησης και των μελών του περιβάλλοντός τους, όπως αναγνώρισε και η έκθεση Εξωτερικής Αξιολόγησης του τμήματος, με άλλα λόγια είναι εξασφαλισμένη η δυνατότητα σύνδεσης της θεωρητικής γνώσης με την πρακτική εφαρμογή της·
στ) το Μ.Π.Σ και το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας συνιστούν εδώ και 12 χρόνια από τα πλέον αξιοσημείωτα παραδείγματα σύνδεσης του Πανεπιστημίου με τις ανάγκες της κοινωνίας·
ζ) η Κοινωνική Κλινική Ψυχολογία των Εξαρτήσεων αποτελεί τη μοναδική ειδικότητα της Ψυχολογίας που συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τις 87 ειδικότητες που πρόσφατα προέβλεψε ο Σ.Ε.Β[2] ότι θα έχουν αυξημένη ζήτηση ως το 2020·
η) η Σύγκλητος του Α.Π.Θ. με ομόφωνη απόφαση της (26/06/2013) αναγνώρισε το ιδιαίτερα σημαντικό έργο του Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας του Α.Π.Θ, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είναι το Μ.Π.Σ των Εξαρτήσεων και αποφάσισε την πολύπλευρη στήριξη του·
θ) στη δεδομένη κοινωνικοοικονομική συνθήκη που μειώνονται δραστικά οι δυνατότητες δωρεάν πρόσβασης στην παιδεία και στην υγεία και σε άλλους τομείς η αναστολή ενός από τα ελάχιστα δωρεάν μεταπτυχιακά ψυχολογίας στη χώρα αποτελεί ένα σοβαρό πλήγμα·

εύλογα αναρωτιόμαστε με ποια επιστημονικά ή άλλα κριτήρια λαμβάνονται τέτοιου είδους αποφάσεις.

Κατά τη γνώμη μας, η απόφαση αυτή δημιουργεί εκπαιδευτικό κενό στο Πρόγραμμα Σπουδών του τμήματος και στερεί από ενδιαφερόμενους κοινωνικούς επιστήμονες τη δυνατότητα να σπουδάσουν στο πεδίο των Εξαρτήσεων στη χώρα τους.

Αγαπητή κυρία Πρόεδρε, αγαπητά μέλη ΔΕΠ του τμήματος,

Για πολλούς από μας υπήρξατε δάσκαλοι μας είτε σε προπτυχιακό είτε / και σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Πέρα από την πολύπλευρη συμβολή σας στις γνώσεις και στις εμπειρίες μας θα θέλαμε να σας αναφέρουμε ότι η φοίτησή μας στο τμήμα Ψυχολογίας μας έφερε σε επαφή με ένα διαφορετικό επιστημονικό ήθος. Ένα ήθος που προάγει την επώνυμη και ελεύθερη έκφραση γνώμης, το σεβασμό στη διαφορετικότητα και στις μη κυρίαρχες επιστημονικές αντιλήψεις (μόνο στο ΑΠΘ άλλωστε λειτουργούσε ένα Μ.Π.Σ του οποίου η φιλοσοφία είναι σε αντίθεση με το κυρίαρχο επιστημονικό παράδειγμα της επιστήμης της Ψυχολογίας) και κυρίως με ένα ήθος που δίνει έμφαση στον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της επιστήμης της Ψυχολογίας και που θέτει σε προτεραιότητα την ευημερία και τη χειραφέτηση των ανθρώπων και των κοινοτήτων στις οποίες απευθυνόμαστε.

Σε αυτό το πλαίσιο, σας καλούμε να επανεξετάσετε την απόφασή σας και να μην αναστείλετε ένα σύγχρονο και καινοτόμο Μ.Π.Σ που απαντά στις ανάγκες της κοινωνίας. Σας καλούμε να εξαντλήσετε όλα τα περιθώρια, ώστε να αρθεί η απόφαση για αναστολή και να λειτουργήσει, έστω και με μικρή καθυστέρηση, το ΜΠΣ και κατά το ακαδημαϊκό έτος 2013-2014.


[1] Το τμήμα Ψυχολογίας του Α.Π.Θ. ήταν πρωτοπόρο σε αυτό το γνωστικό αντικείμενο, καθώς από το 1997 διδάσκονταν σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο μαθήματα εξαρτήσεων, πολύ πριν (αρχές της δεκαετίας του 2000) το υπουργείο Παιδείας προτρέψει τα τμήματα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ  κοινωνικών, ανθρωπιστικών και παιδαγωγικών επιστημών και επιστημών υγείας να εισαγάγουν κύκλους μαθημάτων εξαρτήσεων σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο. 
[2] Η αναφορά στο Σ.Ε.Β δε σημαίνει ότι υιοθετούμε στο ελάχιστο τις προτάσεις του. Αντίθετα, οραματιζόμαστε και δρούμε για μια ανθρωπιστική εκπαίδευση και για μια κοινωνία δικαίου, μακριά από τις ανάγκες της αγοράς. Παρόλα αυτά ακόμη και με τα νεοφιλελεύθερα κριτήρια που επικρατούν σήμερα όσον αφορά στην αξιολόγηση των πανεπιστημίων, η σύνδεση τους με  την αγορά εργασίας είναι το πρωτεύον. Ούτε λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο μπορεί η απόφαση για αναστολή να γίνει κατανοητή, αφού η απρόσκοπτη συνέχιση του εν λόγω μεταπτυχιακού μόνο προστιθέμενο όφελος έχει για το τμήμα Ψυχολογίας. 


Ακολουθούν οι υπογραφές:


Ονοματεπώνυμο
Ιδιότητα
Φορέας Εργασίας
Αδαμοπούλου Ευγενία
Ψυχολόγος
Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας Σητείας
Ανθόπουλος Στάθης
Ψυχολόγος
NHS - U.K. and private practice
Ακράτου Αρετή
Κοινωνικός Επιστήμονας
ΚΕΘΕΑ
Αναστασιάδης Χαράλαμπος
Εκπαιδευτικός
Τελειόφοιτος Μ.Π.Σ
Αναστασόπουλος Οδυσσέας
Ψυχολόγος  
Ψ.Ν.Θ
Αραβίδου Ελευθερία
Κοινωνικός Επιστήμονας
Μεσογειακό Κολλέγιο Α.Ε.
Αρμένης Νίκος
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτος Μ.Π.Σ
Γαβριηλίδου Δήμητρα
Ψυχολόγος
Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας Σητείας
Γαλατά Χρύσα
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Γεωργιάδου Ιωάννα
Ψυχολόγος
Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, πρόγραμμα για την Εκπαίδευση των Παιδιών Ρομά και πρόγραμμα Στοχευμένης Έρευνας,
Γεωργιάδου Μαρία
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Γεωργίου Αλέξανδρος
Κοινωνικός Επιστήμονας
Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας Θεσσαλονίκης
Γκαβανούδη Δέσποινα
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Γκαϊφύλλιας Κώστας
Κοινωνικός Λειτουργός
Τελειόφοιτος Μ.Π.Σ
Γκίτση Άννα
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Γκιουζέπας Στέλιος
Ψυχολόγος
Ψ.Ν.Θ - ΠΕΘΕΑ «Αργώ»
Γκότση Γιώτα
Ψυχολόγος
ΚΕΘΕΑ
Γκουγκουσκίδης Σταύρος
Ψυχολόγος
Ιδιωτική Άσκηση
Γρηγοριάδου Ειρήνη
Ψυχολόγος
Υποψήφια Διδάκτωρ Α.Π.Θ
Δαμιανίδου Δέσποινα
Ψυχολόγος
Κέντρο Πρόληψης Σείριος
Δασκαλάκης Ιωάννης
Ψυχολόγος
PRAKSIS
Δασκαλοπούλου Ελίνα
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Δάφα Μαρία
Ψυχολόγος
ΚΕΔΔΥ Καστοριάς
Δεσαλέρμος Γεράσιμος
Ψυχολόγος
Κ.Ε.Π Ελληνικού
Δημητριάδου Βαλεντίνα
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Δημητριάδου Κική
Ψυχολόγος
Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας Χανίων
Ελευθεριάδου Βαρβάρα
Ψυχολόγος
ΚΔΑΠ - ΜΕΑ Δήμου Αμπελοκήπων Μενεμένης
Ευθυμιάδης Σταύρος
Ψυχολόγος
ΚΕΘΕΑ
Ευθυμίου Γιώργος
Ψυχολόγος
Κ.Σ.Δ.Ε.Ο «Έδρα»
Ζαχαριά Ελένη
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Ζιακίδου Λία
Κοινωνική Λειτουργός
PRAKSIS
Ζουγκός Μανώλης
Ψυχολόγος
PRAKSIS
Ζυγάκη Ασπασία
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Igic Tanja
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Καζιάνη Αμαλία
Ψυχολόγος - Εκπαιδευτικός
Υ.ΠΑΙ.Θ
Καλτσίδου Γεωργία
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Καλτσογιάννη Αλεξάνδρα
Ψυχολόγος
Ιδιωτική Άσκηση
Καμπάς Ανδρέας
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτος Μ.Π.Σ
Καραγκιοζίδου Μαρία
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Καραμπίλια Ισμήνη
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Καραμφύλλη Ιφιγένεια
Ψυχολόγος
ΚΔΑΠ - ΜΕΑ Καλαμαριάς
Καρύδη Αγγελική
Ψυχολόγος
Γιατροί Χωρίς Σύνορα
Κασσέρη Ζαχαρούλα
Κοινωνική λειτουργός, Δρ. Κοινωνικής Εργασίας
Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου
Καφαντάρη Μαρία
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Κεφαλίδου Άρτεμις
Εκπαιδευτικός ΠΕ 70
Υ.ΠΑΙ.Θ.
Κιαγιά Μαρία
Ψυχολόγος
ΚΕΘΕΑ
Κολούδα Σοφία
Κοινωνιολόγος
ΚΕΘΕΑ
Κυριάκου Ασκληπιάδα
Εκπαιδευτικός
Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Ν. Αργολίδος
Λαγιώτη Ιουλία
Ψυχολόγος
ΟΚΑΝΑ
Λαϊνάς Σωτήρης
Ψυχολόγος, Δρ. Ψυχολογίας 
Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας
Ματσίκα Δέσποινα
Ψυχολόγος
ΕΕΕΕΚ Άγιου Δημητρίου Αττικής
Μακρογιάννη Χριστίνα
Ψυχολόγος
Κέντρο Πρόληψης «Δίκτυο Άλφα»
Μαυρομιχάλης Αναστάσης
Ψυχολόγος
Κέντρο Πρόληψης «Ελπίδα»
Μελετίδου Λουκία
Ψυχολόγος
Κέντρο Πρόληψης «Ελπίδα»
Μεταλληνού Μαριάνθη
Γιατρός Ομοιοπαθητικής / Ψυχοθεραπεύτρια
Αυτοαπασχολούμενη
Μιγκιάνη Μαρία
Ψυχολόγος
Υποψήφια Διδάκτωρ Α.Π.Θ
Μιμίκος Στέλιος
Ψυχολόγος 
Κινητή Μονάδα Ψυχικής Υγείας Κεφαλονιάς, Ζακύνθου και Ιθάκης
Μούρνου Στέλλα
Ψυχολόγος
Θ.Χ.Π.Θ. «Άγιος Παντελεήμονας»
Μπλέτσα Κατερίνα
Ψυχολόγος
Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας Θεσσαλονίκης  
Μπολέτση Αγγέλα
Ψυχολόγος
ΟΚΑΝΑ
Μυλωνάκη Καλλιόπη
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Νικολάου Αναστασία
Ψυχολόγος
Ψ.Ν.Α - 18 Άνω
Νικόπουλος Αποστόλης
Κοινωνικός Λειτουργός
ΕΕΕΕΚ Κατερίνης 
Ντόβρος Ιωάννης
Γυμναστής
Ιδιωτική Άσκηση
Ντότση Αγγελική
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Παναγιωτοπούλου Μελίνα
Ψυχολόγος
Συμβουλευτικό Κέντρο Υποστήριξης Γυναικών, Δήμος Κω
Πανταζή Στέλλα
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Παντελέρη Ευεποίνα
Ψυχολόγος
Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, έργο «Εκπαίδευση Αλλοδαπών & Παλιννοστούντων Μαθητών»
Παππά Άννα
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Παπαπέτρου Χάρης
Ψυχολόγος
Σύλλογος Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες βόρειας Ελλάδας «Η Λάμψη»
Παρασχούδη Μαρία
Κοινωνικός Επιστήμονας
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Πέσσιου Κωνσταντίνα
Ψυχολόγος
Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Θήρας
Πετσάνης Χρήστος
Ιατρός - Σχολικός Σύμβουλος
Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Ν. Θεσσαλονίκης
Πετρίδου Ηρώ
Κοινωνική Λειτουργός
ΚΕΘΕΑ
Πετροπούλου Μαρίνα
Ψυχολόγος
ΟΚΑΝΑ
Πούλιου Νατάσα
Ψυχολόγος
Association Kaloumba - Jeux du Monde
Πρεμίδης Γιώργος
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτος Μ.Π.Σ
Ραφτόπουλος Αντώνης
Ψυχολόγος
ΚΕΘΕΑ
Ρούσογλου Νεκταρία
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Σδούκου Μαρκέτα
Ψυχολόγος
Ιδιωτική Άσκηση
Σιαμιλή Έλενα
Ψυχολόγος
ΟΚΑΝΑ
Σιδεράς Δημήτρης
Ψυχολόγος
ΚΕΔΔΥ Καλύμνου
Σιζοπούλου Δώρα
Ψυχολόγος
ΚΕΘΕΑ
Σίμα Δάφνη
Κοινωνιολόγος  
Πα.Γ.Ν Ιωαννίνων
Σηφάκη Μυρτώ
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Σμυρνάκη Μαρία
Ψυχολόγος
ΚΕΘΕΑ
Σουμαρά Γεωργία
Σχολική Σύμβουλος
Υ.ΠΑΙ.Θ
Σπανοπούλου Σεμίνα
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Σπανού Ελένη
Κοινωνικός Επιστήμονας
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Σταμάτη Παναγιώτα
Αρχαιολόγος
Πανεπιστήμιο Αιγαίου, έργο «Εκπαίδευση Αλλοδαπών & Παλιννοστούντων Μαθητών», Υποψήφια Διδάκτωρ Α.Π.Θ
Σταματιάδου Κλεοπάτρα
Ψυχολόγος
Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας Θεσσαλονίκης  
Σταυροπούλου Ιωάννα
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Στεφανάκης Γιώργος
Τεχνικός
Ψ.Ν.Θ
Συμεωνίδου ιφιγένεια
Ψυχολόγος
Ψ.Ν.Θ - Κοι.Σ.Π.Ε Δυτικής Θεσσαλονίκης
Συνάθη Γεωργία
Κοινωνική Λειτουργός
Ορφανοτροφείο Θηλέων Θεσσαλονίκης «Η Μέλισσα»
Τερζοπούλου Γαβριέλα
Ψυχολόγος
Κέντρο Πρόληψης «Πυξίδα»
Τζουμακίδου Σωτηρία
Ψυχολόγος
ΚΕΘΕΑ
Τσαντήλα Φαίη
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ
Τσελεπή Μαρία
Ψυχολόγος
Ψ.Ν.Α - 18 Άνω
Τσούνης Ανδρέας
Ψυχολόγος
Κέντρο Πρόληψης «Σείριος»
Φιλίππου Εύα
Ψυχολόγος
Απόφοιτη Μ.Π.Σ
Φλωρά Κατερίνα
Ψυχολόγος, Δρ. Ψυχολογίας  
Συμβασιούχος διδάσκουσα σε ΑΕΙ-ΤΕΙ
Φλώρου Μαρία
Ψυχολόγος
Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, έργο «Εκπαίδευση Αλλοδαπών & Παλιννοστούντων Μαθητών»
Φουλούλη Στέλλα
Ψυχολόγος
ΚΕΘΕΑ
Φραγκιαδάκης Κώστας
Ψυχολόγος
ΟΚΑΝΑ
Φραγκούλια Νεστωρία
Ψυχολόγος
ΟΚΑΝΑ
Φτάκα Μαρία
Ψυχολόγος
Κέντρο Πρόληψης «Δίοδος»
Χαλεπούδης Εμμανουήλ
Ψυχολόγος
Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας Θεσσαλονίκης  
Χατζηαγοράκη Αλεξάνδρα
Ιατρός
Κέντρο Υγείας Αλμυρού
Χατζηθεοδώρου Ξανθίππη
Ψυχολόγος
Π.Γ.Ν.Θ. ΑΧΕΠΑ
Χουλιάρας Ηλίας
Ψυχολόγος
Τελειόφοιτος Μ.Π.Σ
Ψυχογιού Σοφία
Κοινωνιολόγος
Τελειόφοιτη Μ.Π.Σ



Κοινοποίηση:
·         Πρυτανικές Αρχές Α.Π.Θ
·         Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων
·         Τμήμα Ψυχολογίας ΕΚΠΑ
·         Τμήμα Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
·         Τμήμα Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης Ρεθύμνου
·         Τμήματα Κοινωνικών και Παιδαγωγικών Επιστημών Ελληνικών ΑΕΙ
·         Σύλλογος Φοιτητών τμήματος Ψυχολογίας Α.Π.Θ.
·         Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψηφίων Διδακτόρων τμήματος Ψυχολογίας Α.Π.Θ.
·         Υπηρεσίες Πρόληψης και Θεραπείας των Εξαρτήσεων
·         Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης



      Αναδημοσίευση από τοhttp://mps-eksartiseon.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html