Χοτ Σποτ, Πλατεία Βικτωρίας

Χοτ Σποτ, Πλατεία Βικτωρίας - 01/03/2016

Φωτογραφία: Νέστορας Τσακός
Κείμενο: Η Πατησίων Ζεί

Στη πλατεία Βικτωρίας έχουμε ακόμα ένα χοτ σποτ. Ανοργάνωτο... Και εδώ μετρούνται πολλά πράγματα. Οι αντοχές των μεταναστών, των κατοίκων, της κοινωνίας. Μετριέται η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η δοτικότητα. Μετριέται η δημοσιογραφία, η υπερβολή, η αδιακρισία. Στις δύσκολες εποχές γενικά όλα μετριούνται...





Κόσμος πάει και έρχεται. Κοιτά, προβληματίζεται, μουρμουράει, συγκινείται, βρίζει, προσφέρει, συζητά, αδιαφορεί. Η κοινωνία μας μετριέται, δοκιμάζεται, μαθητεύει... Ξέρετε δεν έχει σημασία να πέσουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω μόνο στους μετανάστες αλλά και σε μας τους ίδιους... 

Μα αν είναι να ειπωθούν λίγα λόγια για τα “ξενάκια” (το “ξενάκι” είναι μία λέξη που ο ελληνισμός την έχει στο βάθος της συλλογικής του μνήμης) είναι πως ξεχειλίζει η τρυφερότητα, η φροντίδα, η συγκίνηση, το συναίσθημα από τους πιο μεγάλους στα μικρά, από τους πιο αισιόδοξους στους τσαλακωμένους... 

Και η δυνατότητα ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές να υπάρχει μια καθημερινότητα, έστω μία ψευδαίσθηση καθημερινότητας. Ένα παιχνίδι, ένα ρούχο, ένα σάντουιτς, φαντάζουν και είναι αυτά που κρατούν ανθρώπους και κάνουν υποφερτή μία ανυπόφορη κατάσταση... 

Πάντα υπάρχουν οι μικρόψυχοι, οι πανικοβλημένοι, οι άνοιωθοι. Αυτοί που πριν 94 χρόνια έβριζαν τους μικρασιάτες Τουρκόσπορους. Ε και; Και τότε δοκιμάστηκε η ωριμότητα και η αντοχή της κοινωνίας μας όπως και σήμερα. Όταν μάλιστα το “ξενάκι” σήμερα δεν είναι ομόθρησκο, ομοεθνές, σπλάχνο μας. 

Το εντυπωσιακό λοιπόν είναι πως μία ακέφαλη, ανοργάνωτη και χτυπημένη κοινωνία αντιδρά. Και έχει την ωριμότητα να προσπαθήσει να απαλύνει την δυστυχία συνανθρώπων. Έχει σημασία η στάση του καθημερινού ανθρώπου. Που κατεβάζει κάθε μέρα 4 σάντουιτς, που δίνει ρούχα, που πάει βόλτα το παιδί του από εκεί για να νοιώσει. Η απλή ανόθευτη σιωπηλή κοινωνική αλληλεγγύη που τόσα έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια.

Τίποτα πιο παρήγορο από τον φίλο μας που ενώ είναι αντίθετος με τα χοτ σποτ, με την κυρά Τασία που θα μείνει στην ιστορία με την ελιτίστικη ανετιά “'Ε λιάζονται”... με την συνθηματολογία “σύνορα ανοιχτά” και όμως πρωτοστατεί στο να μαζευτούν τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα. 

Οι αστυνομικοί φαίνονται και είναι αμήχανοι. Ξέρουν να συμπεριφερθούν απέναντι σε διαδηλωτές, συνταξιούχους, κουκουλοφόρους, χουλιγκάνους, ληστές. Απέναντι σε αυτό το καραβάνι; Και πόσο σουρεάλ είναι στην Ειδομένη πρόσφυγες να πετάνε πέτρες στους Σκοπιανούς αστυνομικούς, αυτοί να πετάνε δακρυγόνα στο Ελληνικό έδαφος και οι μετανάστες να φωνάζουν Ελλάς-Ελλάς... 

Τα κανάλια στήθηκαν στην αρχή με δραματικό προσανατολισμό. Η φωνή του δημοσιογράφου τσιριχτή, έντονη και ανήσυχη. Σιγά σιγά το κλίμα άλλαξε και σε αυτούς. Και εκθειάζουν την αλληλεγγύη, τα πατροπαράδοτη φιλοξενία. Την επόμενη στιγμή θα είναι οι ίδιοι που θα ξαναρχίσουν τις φωνές και την υστερία... Αρκετοί πολιτικοί και κυβερνητικοί σπεύδουν και αυτοί να πατρονάρουν την ανθρωπιά. Και μιλάνε, μιλάνε πολύ.. και συνεχίζουν να δημιουργούν προβλήματα παρά να λύνουν. 

Αλήθεια ισχύουν αυτά περί ψωμιού με χλωρίνη, αγοραίου σεξ και τρωκτικών που τρώνε σάρκες όπως ανέφερε ξένο ειδησεογραφικό πρακτορείο; Πιθανόν... Όμως το βασικό είναι, ποια είναι η κύρια πλευρά και όχι το ένα ή το άλλο γεγονός... Εδώ δεν έχουμε πυρπολήσεις, διαδηλώσεις, πογκρόμ και επιθετικότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν σαν σχέδια το αμέσως επόμενο διάστημα. Αλλά ψυχραιμία... Και μην αναπαράγετε έτσι εύκολα ειδήσεις...

Εάν το πρόβλημα διογκωθεί πόσο θα αντέξουμε; Σα χώρα είμαστε στη γωνία και πιεζόμαστε. Οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά. Σαν να είμαστε πειραματόζωο και συνεχώς αυξάνεται η δόση του φαρμάκου...

Καλή δύναμη σε όλους!

Αναδημοσίευση από το δωρεάν περιοδικό Η Πατησίων Ζει